Aitz punta bateko gaztelu ederrean eguzkia dizdiz. Gazteluaren ate aurrean Arrano jauna, eguzkia artuz bere erreiñuari begira.
Alakoren baten, Marraskulu, bere erreiñuko beealdeko serbitzari bat eltzen jako narraz, astiro-astiro ta makur-makur, bere atzaparpetara.
– Marraskulu! –deitzen deutso Arrano jaunak.
– Ona emen zure serbitzaria, Arrano jauna, jaunen jauna! –erantzuten deutso Marraskuluk, bere adartxo biak dardar dituelarik.
– Baiña zelan eldu zara, ba, zu onaiño?
– Arrastaka.